با بالا رفتن سرعت خطوط ارتباطی و همچنین مطرح شدن کیفیت سرویسهای ارایه شده توسط شبکه، جدا کردن جریانهای متمایز در مسیریابهای اینترنت به عنوان یکی از راهکارهای بالا بردن سرعت و کارایی مسیریابها مورد توجه بوده است. در این فرآیند که دسته بندی بسته ها نامیده می شود، کلیه بسته های متعلق به یک جریان مشخص، تحت تاثیر یک قانون خاص قرار گرفته و بطور یکسان مسیریابها پردازش می شوند. به عبارت دیگر جریانها بر اساس یک یا چند مشخصه مانند آدرس مبدا، آدرس مقصد، پورت مبدا، پورت مقصد و شماره پروتکل از همدیگر متمایز می شوند و با هر کدام بر اساس قوانین تعریف شده برخورد می شود. انجام این عمل بر روی چندین فیلد سرآیند بسته عملی زمانبر و دارای بار حافظه ای بالایی می باشد. در این راستا روشهای مختلفی ارایه شده است که هر کدام با توجه به زمان دسته بندی، میزان حافظه مصرفی و نوع پیاده سازی (سخت افزاری - نرم افزاری)، برای کاربرد خاصی مناسب می باشند. اغلب این روشها نتوانسته اند مصالحه مناسبی بین معیارهای ذکر شده ارایه نمایند. در این مقاله روش جدیدی تحت عنوان PBBI ارایه می شود که با استفاده از خواص تفکیک کننده های واقعی که از مشاهدات تجربی حاصل شده اند و بیانگر این واقعیت هستند که تعداد پیشوندهای مجزا در هر بعد تفکیک کننده از تعداد قوانین آن بعد کمتر می باشد، میزان حافظه مصرفی و زمان دسته بندی مناسب تری نسبت به روشهای قبلی ارایه می دهد. ارزیابی کارایی انجام شده و همچنین نتایج حاصل از شبیه سازی حاکی از کارایی مناسب الگوریتم ارایه شده است. به گونه ای که می توان گفت الگوریتم ارایه شده انتخاب مناسبی برای پیاده سازی تفکیک کننده های واقعی با تعداد قوانین زیاد می باشد.

پیشوند «هم-» در زبان فارسی، با اتصال به پایه های اسمی و قیدی، صفت، اسم و یا قید مشتق می‏سازد. در این مقاله که در چارچوب صرف ساختاری بوی (2010) نگاشته شده است، ابتدا حوزه‏های معنایی بیش از 500 واژه‏ی مشتق دارای پیشوند «هم-» که از پیکره ی بیجن خان و نیز چند فرهنگ لغت فارسی استخراج شده اند، بررسی شده‏اند. سپس، طرحواره ها، زیرطرحواره ها و درخت وراثت واژه های مشتق حاصل، ارائه و بررسی گردیده‏اند. براساس نتایج این پژوهش، پیشوند «هم-» دارای پنج حوزۀ معنایی و 14 معنا و کارکرد متفاوت است؛ بنابراین چندمعناست. این چندمعنایی در سطح طرحواره‏های انتزاعیِ ساختاری قابل تبیین است و از این رو چندمعنایی ساختاری نامیده می‏شود. بررسی این واژه‏های چندمعنا نشان داده است که پیشوند «هم-» بیشتر نقش صفت‏ساز و اسم ساز دارد تا نقش قیدساز.

در گذشتة زبان فارسی، پیشوندهای فعلی کارکردهای گوناگونی بر عهده داشتند، از جمله کارکرد قیدی و گاهی هم معنای اصلی فعل را گسترش یا محدود یا به کلی دگرگون می کردند. غالب پیشوندهای فعلی در اصل هم به جای قید به کار می رفته اند و هم به عنوان حرف اضافه. در دورة میانة زبان فارسی، از کارکردهای نقشی آنها به تدریج کاسته شده و زبان به سمت تحلیلی شدگی پیش رفته و پیشوندهای فعلی کمتر باعث تغییر معنای واژگانی فعل شده اند. به دیگر سخن، به صورت پیشوندهای تثبیت شده و غیرزایا در دورة میانه و سپس در دورة بعدی ظاهر شده اند. این صورت های زبانی در روند تحول زبان فارسی، غالباً دستوری شده اند و نقش های گوناگون دستوری را بر عهده گرفته اند. یکی از این صورت های واژگانی، پیشوند «می» در زبان فارسی امروز است که چنین روندی را پشت سر گذاشته و موضوع این مقاله هم بررسی تحولات تاریخی و نقش آن در زبان فارسی امروز است. در فارسی امروز، «می» به عنوان پیشوند تصریفی با افعال ماضی و مضارع همراه می شود و نمود استمرار یا عادت را بازنمایی می کند. در این مقاله، سیر تحول «می» از دورة باستان تا فارسی امروز بررسی می شود و به کارکردهای آن در ادوار مختلف زبان فارسی اشاره می گردد. این پیشوند بازماندة صورت *hamaiwa در دورة باستان است که به صورت hamē به فارسی میانه رسیده است. hamē در فارسی میانه قید به معنی «همیشه» است و نمود استمرار و عادت را بازنمایی کرده و جای ثابتی در جمله نداشته و در جایگاه های گوناگون به کار رفته است. در متون ادب فارسی، این پیشوند به صورت «همی» و «می» باقی مانده و به تدریج به فعل جمله نزدیک شده و طی روند دستوری شدگی، کارکرد پیشوند تصریفی بر عهده گرفته است. در فارسی امروز، «می» علاوه بر نمود استمرار و عادت، برای بازنمایی مفاهیم وجهی نیز کاربرد دارد. در جملاتی که مفهوم آرزوی تحقق-نیافته و فرض نامحقق را بیان می کنند، این پیشوند به فعل ماضی افزوده می-شود و کارکرد وجهی بر عهده می گیرد. بدین ترتیب، پیشوند «می» که پیشتر روند دستوری شدگی را طی کرده و از مقولة قیدی به پیشوند تصریفی بدل شده و بازنمایی نمود استمرار و عادت را بر عهده گرفته است، در فارسی امروز، دستوری تر شده و در بازنمایی وجه نیز نقش ایفا کرده است.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

یکی از انواع فعل های زبان فارسی، فعل های پیشوندی هستند. این نوع افعال از دوره باستان تا به امروز در زبان فارسی رایج بوده اند، اما بسامد آنها در زبان، به ویژه در زبان فارسی دری، رو به کاهش بوده است. پیشوند این افعال، که عنصر غیرفعلی گروه فعلی را تشکیل می دهد، عمدتا مفهوم جهت، سمت و جهت حرکت را نشان می دهد و گاهی نیز تقویت معنا و تاکید وقوع فعل را می رساند و گاهی نیز در افزایش یا ایجاد معنای جدید در گروه فعلی، ایفای نقش می کند. پیشوند در این دسته از افعال، در مسیر تحول و تطور، جای خود را به قید یا متمم یا عنصر غیرفعلی اسم و صفت در جمله داده است.

یکی از مفاهیم اصلی در رویکرد زبان شناسی شناختی، این است که هر واحد زبانی شبکه ای از معانی است. لانگاکر (Langacker, 1991)معتقد است که «تکواژ، مقولات، و ساخت های دستوری همگی صورتی از واحدهای نمادین دارند»، از این نظر وندها نیز معنای خاص خود را دارند که آن معنا را به پایة میزبان می افزایند و در نهایت معنای مشتق شکل می گیرد. یک پیش وند، همانند مقولات واژگانی، مقوله ای را تشکیل می دهد که همة معانی خود را که حول یک معنای مرکزی گرد آمده اند، رده بندی می کند. بنابراین می توان گفت مشتقات پیش وند «پیش-» نیز مقوله ای چندمعنا با یک ساخت درونی نظامند است. در این پژوهش برای تحلیل معناشناختی این پیش وند، معانی مشتقات آن را از منظر شناختی به دست آوردیم و در نهایت با مشخص کردن شبکه ی شعاعی این وند، دو خوشه ی معنایی مرکزی تعیین شد که دیگر معانی از این دو گرة معنایی منتج می شوند: ترتیب زمانی، ترتیب مکانی. از بین این دو معنی، یکی به عنوان معنای اصلی وند مذکور است. برای تشخیص این معنای اصلی از معیارهایی که تایلر و ایوانز (2003) پیشنهاد کرده اند، بهره گرفته شد و مشخص شد که مفهوم مکانی این وندِ چندمعنا، به عنوان معنای اولیه می باشد که دیگر معانی حول این معنای مرکزی قرار می گیرند.

در این پژوهش با تحلیل بیش از 140 فعل از گویش دیباجی به بررسی پیشوند /ba-/ و مقایسه آن با زبان فارسی معیار می پردازیم. گویش دیباجی یکی از گویش های کناره دریای خزر و جزء زبان های شمال غربی محسوب می شود. روش انجام این پژوهش از نوع توصیفی، تحلیلی و تطبیقی است. برای مقایسه سیر دستوری شدگی پیشوند /ba-/ در هر دو گونه زبانی ناگزیر از منابع و متون کهن فارسی و دوره های میانه و باستان بهره گرفته ایم. به دلیل قرابت این گویش با گویش های مازندرانی و گیلکی از منابع موجود در این گویش ها نیز بهره گرفته ایم. در این پژوهش به دنبال کشف تفاوت های نقش و کارکرد این پیشوند در دیباجی و فارسی معیار علاوه بر سیر تحول آن هستیم. برای رسیدن به این هدف به دسته بندی افعال دارای پیشوند /ba-/ دیباجی در صورت های فعلی مختلف پرداخته ایم. سپس نقش و کارکرد این پیشوند در افعال دیباجی را در مقایسه با فارسی بررسی کرده ایم. برای سهولت کار در انجام این پژوهش فقط از افعال ماضی ساده در گویش دیباجی استفاده شده است. یافته های این پژوهش نشان می دهد که پیشوند/ba-/ دیباجی همچون پیشوند /ba-/ فارسی در سیر تحول خود دچار دستوری شدگی شده است؛ به این مفهوم که این پیشوند از تکواژ چندهجایی آزاد در نقش قیدی به هجایی وابسته تحول یافته است و در این مسیر تغییر، در معرض فرایند های مختلف دستوری شدگی از جمله مقوله زدایی، تغییر معنایی و معنی زدایی، کاهش آوایی و فرسایش واجی، تثبیت ترتیب واژگانی و ... بوده است. بر اساس شواهد، الگوی دستوری شدگی این پیشوند را با زبان فارسی معیار مقایسه خواهیم کرد. همچنین نشان خواهیم داد که این پیشوند در دیباجی با رسیدن به خط پایان مسیر دستوری شدگی، حذف نشده بلکه با ادغام معنایی در صورت بسیط فعلی، پدیده واژگانی شدگی را رقم زده است که خود نوعی دستوری زدایی محسوب می شود.

در این مقاله به روش های اصلی ترجمه معانی افعال زبان روسی با پیشوند “PO-“ به زبان فارسی می پردازیم. مشکلات مختلف دانشجویان فارسی زبان به هنگام آموزش زبان روسی در ترجمه و توضیح معانی مختلف پیشند فعلی “PO-“، دلیل اصلی بررسی و تحلیل معانی اصلی این پیشوند است. این مشکلات ناشی از آن است که هنگام پیوستن پیشوند “PO-“ به بن فعل، پیوسته یک معنی خاص حاصل نمی شود و یک پیشوند می تواند معانی مختلف و متشابهی را بیان کند.از آنجا که تعداد پیشوندهای فعلی در زبان فارسی بسیار اندک است و پیشوندها قادر به بیان مفاهیم دستوری نیستند، مفاهیم لغوی و دستوری پیشوند فعلی “PO-“ با روش های دیگر به زبان فارسی ترجمه می شود. این نکته درخور اهمیت است که وقتی پیشوند “PO-“ به فعل روسی می پیوندد، فعل روسی همزمان می تواند معانی متعددی را بیان کند. اما به دلیل ساختار خاص زبان فارسی افعال این زبان به جز در موارد نادر، چنین قابلیتی را ندارند. 

صورت آوایی تکواژها، بسته به بافت آوایی خاصی که در آن قرار می گیرند، ممکن است دچار تغییراتی شود. این تغییرات در تکواژهای دخیل در ساختمان فعل نمود بیشتری دارد. در مقالة حاضر با نگاهی توصیفی-تحلیلی، دو فرآیند حذف و همگونی واکة پیشوند التزامی/امری در کردی کلهری بررسی می شود. به این منظور، پس از گردآوری داده های مرتبط ازطریقِ مصاحبة شفاهی با 10 گویشور کردی کلهری ساکن شهر اسلام آباد غرب، صورت های متناوب این پیشوند استخراج شد و بازنمایی زیربنایی به دست آمد. سپس تغییرات آوایی، با درونداد صورت واجی، در چارچوب نظریة بهینگی بررسی شد. نتایجی که از داده های این پژوهش به دست آمد، نشان می دهد که از تکواژ التزامی/امری /bə,-/، سه صورت آوایی [bə,-]، [b-] و [bu-] به دست داده می شود که دراین میان، صورت های آوایی [b-] و [bu-] به ترتیب حاصل فرایندهای حذف و همگونی هستند. برای به دست دادن همة این صورت ها، محدودیت های نشان داری باید بر محدودیت های پایایی مسلط باشند. همچنین، درخلال تحلیل ها، مشخص شد که برای تبیین فرآیندهای همگونی در بهینگی موازی باید کل جایگاه تولید هدف قرار گیرد و نه تک تک مشخصه های واجی.